فقردروازه بان در فوتبال ایران
در چند سال گذشته فوتبال ایران از ناحیه آخرین سنگر دفاعی ضربات بسیار زیادی را متحمل شده است .متاسفانه در دو دهه اخیر به پرورش بازیکن، علی الخصوص دروازه بان کمترین توجهی نشده است و این می تواند در آینده ای نزدیک فاجعه بزرگی را به بار بیاورد.
در این نوشته نقبی می زنیم به سی سال اخیر و دروازه بانانی که تا کنون در درون دروازه تیم ملی ایران بازی کرده اند.در ابتدای انقلاب که تیم ملی ایران به مسابقات جام ملتهای آسیا در کویت رفت دروازه بانانی همچون ناصر حجازی و کریم بوستانی درون دروازه ایران قرار گرفتند. دران سالها از نظر دروازه بان در سطحی بودیم که منصور رشیدی که پیش از آن ذخیره حجازی در جام جهانی بود جایش را به کریم بوستانی که عضو تیم آب وبرق اهواز بود داد.
بعد از مسابقات ملتهای آسیا که درکویت به سوم شدن ایران انجامید با طرح مسخره بیست وهفت ساله ها حجازی را ازتیم ملی جدا کردیم. در مسابقات بعدی که بازیهای آسیایی دهلی بود دروازه بانانی نظیر فریاد شیران و اردلان در تیم آزمایش شدند تا نوبت به بهروز سلطانی رسید که الحق جانشینی مناسب (و نه مطمئن ) برای حجازی بود.
دراین سالها دروازه بانان دیگری نظیر حافظ طاحونی، وازگن صفریان و....به نوبت در دروازه تیم ملی آزمایش شدند تا اینکه مرحوم دهداری مربیگری تیم ملی را به دست گرفت.
مرحوم دهداری ابتدا با احمد سجادی و مجید رضایی شروع کرد و بعدها یک اعجوبه را از میان دروازه بانان باتجربه وکم تجربه به تیم ملی آورد که سالها شماره یک ایران شد؛ احمدرضا عابدزاده با دستانی چسبناک ، قدی کشیده، اندامی ورزیده وتمرینات مستمر سالها دروازه بان شماره یک تیم ملی ایران شد .
همزمان با حضور عابدزاده دیگرانی حضور داشتند که شاید با کمترین اختلاف فنی ذخیره اش بودند و از میان همه اینان می توان به بهزاد غلامپور، حمید بابازاده و جلال بشرزاد اشاره کرد.
نکته قابل تامل این بود که نفرات ذخیره ای که همواره ذخیره احمدرضا بودند به برتر بودن او درتمرینات و بازیها اذعان داشته و معمولا گله ای از نفر دوم بودن نداشتند.احمدرضا را که از دست دادیم نوبت به آزمایش دیگران رسید، مدتی غلامپور شماره یک بود و به علت سن بالا آرام آرام کنار گذاشته شد در این هنگام دروازه بانان جوانی بودند که می توانستند جای خالی احمدرضا را پر کنند اما؟؟؟
ادامه مبحث را درروزهای آینده پی می گیریم.
در چند سال گذشته فوتبال ایران از ناحیه آخرین سنگر دفاعی ضربات بسیار زیادی را متحمل شده است .متاسفانه در دو دهه اخیر به پرورش بازیکن، علی الخصوص دروازه بان کمترین توجهی نشده است و این می تواند در آینده ای نزدیک فاجعه بزرگی را به بار بیاورد.
در این نوشته نقبی می زنیم به سی سال اخیر و دروازه بانانی که تا کنون در درون دروازه تیم ملی ایران بازی کرده اند.در ابتدای انقلاب که تیم ملی ایران به مسابقات جام ملتهای آسیا در کویت رفت دروازه بانانی همچون ناصر حجازی و کریم بوستانی درون دروازه ایران قرار گرفتند. دران سالها از نظر دروازه بان در سطحی بودیم که منصور رشیدی که پیش از آن ذخیره حجازی در جام جهانی بود جایش را به کریم بوستانی که عضو تیم آب وبرق اهواز بود داد.
بعد از مسابقات ملتهای آسیا که درکویت به سوم شدن ایران انجامید با طرح مسخره بیست وهفت ساله ها حجازی را ازتیم ملی جدا کردیم. در مسابقات بعدی که بازیهای آسیایی دهلی بود دروازه بانانی نظیر فریاد شیران و اردلان در تیم آزمایش شدند تا نوبت به بهروز سلطانی رسید که الحق جانشینی مناسب (و نه مطمئن ) برای حجازی بود.
دراین سالها دروازه بانان دیگری نظیر حافظ طاحونی، وازگن صفریان و....به نوبت در دروازه تیم ملی آزمایش شدند تا اینکه مرحوم دهداری مربیگری تیم ملی را به دست گرفت.
مرحوم دهداری ابتدا با احمد سجادی و مجید رضایی شروع کرد و بعدها یک اعجوبه را از میان دروازه بانان باتجربه وکم تجربه به تیم ملی آورد که سالها شماره یک ایران شد؛ احمدرضا عابدزاده با دستانی چسبناک ، قدی کشیده، اندامی ورزیده وتمرینات مستمر سالها دروازه بان شماره یک تیم ملی ایران شد .
همزمان با حضور عابدزاده دیگرانی حضور داشتند که شاید با کمترین اختلاف فنی ذخیره اش بودند و از میان همه اینان می توان به بهزاد غلامپور، حمید بابازاده و جلال بشرزاد اشاره کرد.
نکته قابل تامل این بود که نفرات ذخیره ای که همواره ذخیره احمدرضا بودند به برتر بودن او درتمرینات و بازیها اذعان داشته و معمولا گله ای از نفر دوم بودن نداشتند.احمدرضا را که از دست دادیم نوبت به آزمایش دیگران رسید، مدتی غلامپور شماره یک بود و به علت سن بالا آرام آرام کنار گذاشته شد در این هنگام دروازه بانان جوانی بودند که می توانستند جای خالی احمدرضا را پر کنند اما؟؟؟
ادامه مبحث را درروزهای آینده پی می گیریم.
