...خواب است و بیدارش کنید!

...خواب است و بیدارش کنید!

افشین معشوری/روزنامه اعتماد/ یکشنبه 16 شهریور

آخرین تیر ترکش علی دایی هم جواب نداد. او که پیش از بازی با تراکتورسازی تبریز؛ از تماشاگران درخواست کرده بود به ورزشگاه بیایند و یار دوازدهم پرسپولیس باشند، نتوانست در پایان بازی جواب محبت بیست و چند هزار نفری را که به ورزشگاه امده بودند بدهد و مدعی شد:« ما در این بازی همه جوره شایسته بودیم. تازه در این بازی پرسپولیس، پرسپولیس شده بود. ما همه کار کردیم. من اصلا نمی توانم درباره ی این بازی فوتبالی حرف بزنم. اسمش را هر چه می خواهید بگذارید. ما فوتبالی نباختیم. به تیر زدیم، از دو قدم نزدیم. شایسته باخت نبودیم، خیلی موقعیت ایجاد کردیم و همان نیمه ی اول باید بازی را تمام می کردیم. ما قبل از گل به خودی چند موقعیت عالی داشتیم؛ اما متاسفانه این کار را نکردیم و وقتی نزنی می خوری، اما ما امروز بد خوردیم.» بعید است او نداند این عواملی را که او عامل «عدم کامیابی» تیم اش معرفی کرده عین فوتبال و جزوی از این ورزش است. سالهاست که دایی باید بنشیند و فارغ از جاذبه های مادی نشستن روی نیمکت، به ایرادهای فنی خود فکر کند و ببیند آیا داشته هایش برای مربیگری در لیگ برتر(خصوصا تیمی که تماشاگران اش قهرمانی می خواهند) کفایت می کند؟ او حالا در روزهایی که دیگر ریشه ی داوران رشوه بگیر را خشکانده! همه ی «بازیکن سرباز»ها را رسوا کرده! مربی سابق اش را محکوم کرده! و...دیگر مانعی را در برابر خود و تیم اش نمی بیند، می گوید:«ما زمین تمرینی خوبی نداریم و به خاطر زمین تمرین مان مصدوم زیاد دادیم. البته زندگی بیرونی این بچه ها هم خیلی موثر است. متاسفانه روی زندگی بیرونی شان کنترلی نداشتیم که مصدوم شان کرده است. زندگی بیرونی این بچه ها باید درست شود.» اما دایی نمی گوید چه رابطه یی است بین بیرون رفتن محمدنوری در لحظاتی که بازی یک بر صفر به نفع پرسپولیس بود، با خوردن سه گل متوالی پس از او! دایی باید بداند اگر چه ذهن اش معطوف مسایل غیرفوتبالی است؛ اما با همین دانش فنی اش هم اگر کادر مربیگری قابلی داشت؛ به او یادآور می شدند که در این لحظات «تجربه ی محمد نوری» نیازِ اساسی پرسپولیس است و می باید در زمین حضور داشته باشد و بازی را به نفع قزمزپوشان اداره کند. کاری که تا کنون هیچکدام از دستیاران اش انجام نداده اند و به نظر می رسد نقش افشین پیروانی روی نیمکت نیز چیزی در حد صفر است.

دایی در باره ی نوری می گوید:«متاسفانه نوری در زمین آنچه از او می خواستیم را انجام نداد. او کاپیتان و بزرگ تر تیم است که خیلی از این بازیکن انتظار داریم. بعد از خروج محمد هم ما خیلی موقعیت داشتیم. شاید هم اگر نوری در زمین می ماند، ما می بردیم ولی بعد از او هم تیم ما خیلی موقعیت داشت. اگر بازیکنی که جایش فرستادم، توپ را گل می کرد، همه می گفتند من بهترین تعویض را انجام دادم.»

این درست که پرسپولیس حمله کرد و چند موقعیت گلزنی داشت و به تیر هم زد؛ اما هیچکدام از موارد مورد استناد دایی حاصل تاکتیک برنامه ریزی شده ی او نبود. جلو کشیدنِ بهترین دفاع تیم در لحظاتی که بیم ضد حمله ی حریف می رفت، حاصل بن بست تاکتیکی «تیمِ علی دایی» است و همان قدر که ممکن است نتیجه دهد، باعث از هم گسیختگی تیمی نیز می شود. نگارنده معتقد است دایی خود را به خواب زده و نمی توان او را بیدار کرد، وقتی می گوید:« ما فوتبالی خیلی خوب بودیم. ولی یک سری مسئله اطراف تیم ماست که ربطی به این بازی نداشت.» باید به انتظار نشست و دید صبر مدیران و تماشاگران پرسپولیس کجا به پایان می رسد؟