این ها از مریخ نیامده اند!
افشین معشوری روزنامه اعتماد/ 5 شنبه 6 شهریور 93
میلاد غریبی، میلاد فخرالدینی، مهدی شریفی، سروش رفیعی،
امید ابراهیمی و...این ها از کره مریخ که نیامده اند! پول های آن چنانی هم برای
ساختن شان در تیم های پایه خرج نکرده ایم؛ اما هستند، بازی می کنند، خوب هم بازی
می کنند و گل می زنند و عصای دست مربیان شان اند. البته به این فهرست کوتاه می
توانیم حداقل 20 بازیکن دیگر را هم اضافه کنیم و حساب آن هایی را هم که ندیده و
نمی شناسیم، جداست.
خوب! این بازیکنان کجا؟ توسط چه کسی؟ در چه شرایطی ؟ و با
کدام انگیزه ساخته شده اند؟مگر نه این است که می گوییم مربی خوب نداریم و بازیکن
سازی متوقف شده است؟ مگر نمی گوییم حتما باید پول های آن چنانی خرج کنیم؟
هر ساله خواه و ناخواه تعدادی بازیکن به تیم ها تزریق می
شود و در مقابل تعدادی هم کنار می روند؛ اما علی رغم اینکه شمشیر از رو بسته ایم و
به لیگ برترمان می تازیم که بی کیفیت است و بازیکن ساز نیست لیگ برتر سال جاری
روزهای نسبتا خوب(حداقل بالاتر از چیزی که انتظار می رفت) را شاهد است. بازی ها
اغلب پر گل، هیچ تیمی (حتی صدرنشین) از پیش برنده نیست و البته این نباید سقف
آرزوی ما باشد و از آینده غافل باشیم.
نگاهی به 5 هفته یی که از لیگ برتر فوتبال ایران گذشت به ما
می گوید بر خلاف سال های پیش تیم ها، لیگ را با آمادگی بهتری شروع کرده اند و
هماهنگی نسبتا بیشتری نسبت به هفته های آغازین لیگ های قبلی دارند.
از سوی دیگر؛ زیر ذره بین بردن گل های به ثمر رسیده به ما یادآوری
می کند که همه نوع گل را در این بازی ها شاهد بوده ایم. از گل های کاشته پشت 18
قدم حریف تا شوت های از راه دور، ضربات سر، گل هایی که حاصل کارهای ترکیبی است، گل
با حرکات آکروباتیک(برگردان) و...خوب مگر فوتبال چیست؟ آیا نه این است که حاصل جمع
چندپاس، شوت و حمله در نهایت باید به ثمر بنشیند، تا تماشاگران لذت ببرند و شادی
کنند؟ مگر نه این است که نهایت تلاش فوتبالیست ها گلی است که در هر بازی یک یا چند
تا از آن در دروازه ها می روید؟
شاید باید بازنگری یی در خواسته های مان از فوتبال کنیم.
پیش تر که پول سر تا پای فوتبال(و ورزش) را مسخّر نکرده بود، هدف چیز دیگری بود.
بازی زیبا، گل های زیاد، رفاقت بازیکنان و مربیان و رقابت جوانمردانه در داخل زمین
از اهداف ورزش فوتبال بود و اینک این «پول های کثیف!» فوتبال ما را به جایی رسانده
که اغلب باشگاه ها از نداری می نالند و این ادعا آن چنان ذهن بازیکن ها را نیز به
تسخیر درآورده که بازتاب آن را با لگد پرانی و دست به یقه شدن با بازیکنان حریف و
داور بروز می دهند.
به نظر می رسد حاصل جمع کار همین مربیان مظلوم ایرانی نمره
قبولی می گیرد و اگر کم کاری یی هست؛ باید آن را به حساب برنامه ریزان،
مدیران، مسئولان فدراسیون و باشگاه ها
نوشت. اگر قدر بازیکنان جوان مان را بدانیم دیگر نیازی نیست «عماد رضا» ی پیرمرد
به ایران برگردد و داعیه پوشیدن لباس تیم محبوب تهرانی را داشته باشد، نیازی نیست
بازیکنان مانده و رانده از همه جا به لیگ برتر ما بیایند، لازم نیست حتی اندک
بازیکنان با کیفیتی که چند تای شان حالا در لیگ مان حضور دارند، لباس تیم های
ایرانی را بپوشند. به این لیگ، بازیکنان و مربیان احترام بگذاریم و شخصیت بدهیم که
پیشرفت فوتبال مان در گروی همین نگاه مثبت و انرژی یی است که می فرستیم.
