ادامه مبحث فقر دروازه بان در فوتبال ایران..
از زمان ممنوعیت به کار گیری دروازه بان خارجی در لیگ برتر فوتبال ایران اتفاقاتی افتاد که به خواندنش می ارزد. ممنوعیت ورود دروازه بان خارجی به لیگ از نگاه نگارنده قانون مفیدی بود که می توانست به رشد و تکامل دروازه بانان ایرانی کمک شایانی کند؛ اما از انجا که ماایرانی ها همیشه یک جای کار مان می لنگد این قانون نیز نتوانست به توسعه کیفیت دروازه بانان ایرانی کمکی کند.
دروازه بانان ایرانی بعد از اجرای این قانون می توانستند برای نشان دادن شایستگی های خود کارهای بزرگی از جمله تقویت فنی و جسمانی خود انجام دهند، ولی متاسفانه بعد از اجرای این قانون، این قشر از فوتبالیست های ایرانی تنها به بالا بردن قیمت خود از طریق بازار گرمی پرداختند و روز به روز قیمت ها را بالاتر بردند و دربعد فنی حتی می توان گفت افت کیفی محسوسی داشتند.
بزرگان دروازه بانی دنیا اصولا بازیکنانی بودند به قول اهل فن دارای هوش بالا، دستهایی چسبناک، رفلکس هایی سریع و جایگیری مناسب در زمان حمله و دفاع!
امروزه مهم ترین ضعف دروازه بانان ایرانی درابتدای امر دو ضرب گرفتن توپ هایی است که با ضربات سنگین و از روبرو به سمت دروازه فرستاده می شود.بسیار دیده شد توپ هایی که توسط گلرها در بار اول مهار نشده در ریباند با یک بغل پای ساده مهاجم حریف به تور نشسته و در پاره ای اوقات تمام داشته های نود دقیقه ای یک تیم به همین آسانی به فنا رفته است.
این نقص در تمام دروازه بانان ایرانی حال حاضر دیده می شود ، از سیدمهدی رحمتی گرفته که این روزها مرد اول دروازه تیم ملی ایران است تا وحید طالب لو و دیگران که مدعی و غیر مدعی هستند.
این بحث ادامه خواهد داشت....
