نکته ی اول:
جام ملتهای آسیای 1984 سنگاپور:
تیم ملی ایران با ترکیبی خوب و با بازیکنانی که هرکدام در تیمهای خود دارای جایگاه ویژه ای بودند با اقتدار به مرحله ی نهایی گام نهاد. در این مرحله با از پیش رو برداشتن امارات، چین و تساوی با تیمهای هند و سنگاپور میزبان به دیدار عربستانی رفت که آن روزها در فوتبال آسیا محلی از اعراب نداشت.در دقیقه ی 63 این بازی شاهرخ بیانی ایران را پیش انداخت و بازی تا دقایق آخر با همین نتیجه در جریان بود، مربی آن زمان ایران منتقد یکی دوسال اخیر افشین قطبی بود(ناصر ابراهیمی) او که خود را در یکقدمی فینال می دید ناگهان تمام آرزوهایش را برباد رفته دید.
توپی که روی دروازه ی ایران آمده بود به وسیله ی شاهین بیانی که در دفاع راست بازی می کرد به طرز عجیبی وارد دروازه ی بهروز سلطانی شد تا بازی به وقت اضافه و ضربات پنالتی کشیده شود و درنهایت ایران از صعود به فینال باز بماند.
سعودیها که تا ان زمان تجربه ی حضور در فینال را نداشتند از همان سال پای ثابت فینالها شدند و بارها بر سکوی نخست ایستادند و ما می ماندیم و اندوهی که با حضور اینان بر سکوها بر چهره هامان پدیدار می شد.
و اما نکته ی دوم:
جام ملتهای آسیای 2011 دوحه ی قطر:
حالا بعد از سالها عربستان سعودی با همه ی ستارگان ریز و درشت و گاه قلابی اش از صعود به مرحله ی بعد و نه رده بندی و فینال باز می ماند و تیم ایران با اقتدار در دوبازی اول به مرحله ی بعد صعود می کند، برای فوتبال دوستان قدیمی تر عدم صعود عربستان به اندازه ی صعود مقتدرانه ی ایران خوشحالی به بار آورد.
تیم ملی فوتبال ایران با همه ی مشکلات فنی و تاکتیکی به مرحله ی بعد صعود کرد. حالا صحبت از بازیکنان ذخیره و نیمکت نشین ایران است.گرچه بازیکنانی که به تیم ملی راه می یابند عموما در سطح بالایی هستند؛ اما مربیان تیم ملی بدانند دست زدن به ترکیب تیم برنده ولو به نیت اینکه بازیکنان اصلی استراحت کنند کار خطرناکی است که مربیان بزرگ دنیا از ان دوری می جویند و کمتر به این روش متوسل می شوند.
بازی با همه ی قوا در برابر امارات می تواند اعتماد به نفس تیمی تیم صعود کرده را بالاتر ببرد و به لحاظ کار تیمی نیز شرایط مطلوب تری را رقم بزند.ترسیدن از خستگی و مصدومیت خود باعث مشکلات دیگری نیز خواهد شد.
