بخواهیم یا نخواهیم، اراده کنیم یا نکنیم، به هر روی ورزش اول ایران فوتبال است و ناگزیر می باید مسئولین مربوطه تا دیر نشده فکری به حال این ورزش در حال سقوط کنند. فوتبال به واسطه ی هیجان انگیز بودن در بین اغلب افراد جامعه محبوب است و بردهای ملی و باشگاهی در سطح بین المللی باعث شور ونشاط در جامعه می شود. در ماههای اخیر فوتبال ایران به شدت توسط رقیبان آسیایی تحقیر شده و اگر نبود پیروزیهای ارزشمند دو تیم سپاهان و ذوب آهن شاید وضعیتی به مراتب بدتر داشتیم.سالهاست می شنویم باید فضا برای رقابت باشگاههای خصوصی باز شده و اصولا فوتبال را به دست بخش خصوصی بسپاریم؛ اما در عمل هیچکدام از وعده های داده شده محقق نگردیده و چه بسا انگشت شمار باشگاههای خصوصی نیز به ورطه ی تعطیلی و انحلال کشیده شده اند. باشگاههایی نظیر استقلال اهواز، شموشک نوشهر و همین امروز استیل آذین تهران از بدو تاسیس و در تمامی مراحل با فراز و نشیب های زیادی همراه بوده اند، از بحث قوانین دست و پاگیر که بگذریم عدم حمایت صحیح و گاه کارشکنی ها، داوری های نامتعادل(ونه مغرضانه) باعث دلسردی مسئولین اینگونه باشگاهها گردیده است.
باشگاه شموشک نوشهر در شمال ایران به عنوان سمبل یک مجموعه ی بازیکن ساز شهرستانی سالها با تقدیم بازیکنان دست پرورده اش به تیمهای متمول تهرانی و شهرستانی اکنون کجاست و در کجای این فوتبال قرار دارد؟باشگاه استقلال اهواز که روی گنجی از استعداد در جنوب ایران خوابیده بود و هر ساله با معرفی چند بازیکن خوزستانی(و نه تنها اهوازی) خدمت بزرگی به لیگ و فوتبال ملی می کرد هم اکنون در کجای جدول بازیهای لیگ دسته اول قرار دارد؟
جالب ترین مورد چند ساله ی اخیر باشگاههای ایرانی در رشته ی فوتبال، همین باشگاه استیل آذین است که هم ااکنون احتمالا روزهای آخرین حیات خود را می گذراند و بنا بر گفته های مالک این باشگاه با اتمام لیگ دیگر به فعالیت خود ادامه نخواهد داد. حسین هدایتی که از فعالین عرصه ی اقتصاد و یکی از نامدارترین آنان است، چند سالی است بنا بر علاقه ی شخصی گام به میادین فوتبال نهاد و با هزینه ی خود تیمی را ساخت که ابتدای همین لیگ حاضر به کهکشانی ها مشهور و معروف شده بود و با بردهای پرگل و بازیهایی با کیفیت نوید حضور قطبی جدید و البته از بخش خصوصی را می داد که تمامی گمانه زنی ها نادرست از آب در آمده و هم اکنون کاندید سقوط به رده ی پایین تر لیگ است.
اینکه چگونه تیمی در ابتدای یک دوره مسابقات چنان کوبنده ظاهر شده و در ادامه ی راه با بازیهای نه چندان در خور به دسته ی پایین تر سقوط می کند البته چیز تازه ای نیست ؛ اما این تیم استیل آذین بیش از بضاعت فنی به کم تجربگی مالک و مدیرش و همچنین آزمودن امتحان پس دادگان، باخت تا هدایتی بداند که استفاده از اشخاصی که در فوتبال به دنبال منافع غیر فوتبالی هستند نتایجی جز این به بار نخواهد آورد.
نگارنده معتقد است حضور باشگاههایی نظیر استیل آذین در فوتبال ایران یک نیاز اساسی است و با ناامید کردن سرمایه گذاران شخصی تنها به سقوط هر چه بیشتر فوتبال کمک خواهیم کرد، آنچه گمشده ی فوتبال ایران است مدیریت صحیح و هزینه کردنهای بجاست، راهی که مدیران دو باشگاه اصفهانی چند سالی است در پیش گرفته اند و امروز با نتایج نسبتا موجه این دو تیم در لیگ و باشگاههای آسیا می توان از عملکرد مدیران این دو تیم دفاع کرد.
امیدواریم مسئولین فدراسیون، سازمان لیگ، سازمان ورزش(وزارت ورزش آینده) و تمامی کسانی که دستی بر آتش برنامه ریزی دارند، با اندیشیدن تمهیداتی قدمهای بزرگی در راه اعتلای فوتبال رو به زوال ایران بردارند و با آوردن مربی بزرگی همچون کارلوس کیروش دیگر ضعف ها را به ورطه ی فراموشی نسپارند.
