تراژدی در دو پرده

بشارت نو / گروه ورزش – افشین معشوری

یکم: سال گذشته «امیر پاشا» صدایش می کردند؛ اما امسال وقتی تیمش خواست به تبریز برود؛ گفت که پای جراحی شده اش عفونت کرده و نمی تواند استقلال را در تبریز همراهی کند . تیم به تبریز رفت و با نتیجه ی دو بر صفر شکست خورد و برگشت. حالا مخالفان ساز کوک کرده اند که این چه مربی یی است که به بهانه ی عفونت پا به تبریز نمی رود و تیمش می بازد. اینجا مخالفان چیزی را که در نظر نمی گیرند، اینکه امیر قلعه نویی حتی در مراسم ختم مادرش که همزمان با جراحی پایش صورت گرفت با همان پای مجروح شرکت کرده بود و به لطف وجود رسانه های بی شمار ارتباط جمعی، این موضوعی نیست که از دیده ها پنهان مانده باشد و قلعه نویی هم اولین آدمی نیست که پایش را به تیغ جراح می سپارد.

دوم: علی دایی که سالها برای پرسپولیس افتخار آفریده، با تیم به مراتب کم هزینه تر و بدون داشتن حتی یک ستاره در حد ستاره های بی شمار پرسپولیس مقابل تیم سابق اش قرار می گیرد. به گفته ی دایی دلیل باخت دو بر صفر راه آهن به پرسپولیس گل دقایق آغازین قرمز پوشان و از هم پاشیدگی راه آهن در نیمه ی اول بوده است. اتفاقات پس از بازی حکایت از کری های نامحترمانه ی رویانیان با علی دایی دارد. اینکه کدام یک مقصرند در حوصله ی خواننده ی این یادداشت نمی گنجد؛ اما اینکه شان شناخته شده ترین بازیکن ایرانی را- نزد فیفا - اینگونه پایین بیاوریم که مجبور به واکنش در برابر رویانیان شود، موضوعی است که اصلا قابل بحث نیست. دایی به درست یا غلط نماینده ی فوتبال ایران در مجامع بین المللی است، فوتبال ایران را با برند علی دایی می شناسند و او حتی این شانس را دارد تا به کرسی های بزرگ در «فیفا» و «ای. اف . سی» برسد.

نکته ی اول: هیچ تیمی در تاریخ فوتبال نیست که نباخته باشد. استقلال هر چقدر هم بزرگ باشد از این قاعده مستثنی نیست. اینکه چه اتفاقی افتاده که سکوهای تبریز در کمتر از یک سال احتمالا بر علیه امیر قلعه نویی برخاسته است، البته در این فوتبال بی سابقه نیست؛ اما ارتباطی به مجموعه ی استقلال ندارد و موضوعی شخصی است. در این بین سیبل قرار دادن امیر قلعه نویی برای رسیدن اهداف شخصی نیز منصفانه به نظر نمی رسد. در این روزهایی که تیمها نیاز به آرامش دارند، کمی بی انصافی است با پیش کشیدن خصومت های شخصی باعث بر هم خوردن اردوی آبی پوشان شویم.

نکته ی دوم: علی دایی حق دارد که از حرفهای کارشناسی نشده و حاشیه ای آنچنان بر آشفته شود که از پیشینه ی غیر فوتبالی رویانیان انتقاد کند. او که پیش از این در همین پرسپولیس نیز مربیگری کرده است، نتایجی به مراتب بهتر از مربی خارجی امروز پرسپولیس گرفته و بارها با تیمهای ضعیف تر نیز مقابل پرسپولیس به برد و مساوی دست یافته است. حال در معدود بازی های پرسپولیس در لیگ امسال که با برد همراه بوده است، نمی توان چشم ها را بست و انچه را که شایسته نیست در خصوص دایی و عملکردش بر زبان اورد.

سخن اخر: امیر قلعه نویی یا علی دایی! هر کدام در جای خود گوشه ای از فوتبال ایران هستند. برای این فوتبال زحمت کشیده اند اگر چه گاه بیش از انچه حق شان بوده گرفته باشند، با دست خودمان، قلم خودمان و زبان خودمان سرمایه های فوتبال ایران را ترور شخصیت می کنیم که چه نتیجه ای بگیریم. آیا مبلغی را که برای مربیگری به دایی می دهیم می توان با ارقام دریافتی ژوزه و دستیارانش مقایسه کرد. آیا تبریزی ها از به خدمت گرفتن قلعه نویی متضرر شده اند یا به یمن حضور همین مربی در تیم شان راهی مسابقات آسیایی شده اند؟