در حاشیه ی بازی سپاهان -
استقلال
«در آوردنِ بازی» یعنی؟!؟
بشارت نو/ گروه ورزش
افشین معشوری - اینکه تیمی
می بازد و یا نتیجه نمی گیرد؛ چیز تازه ای نیست، 90 دقیقه زمان زیادی است که 22
بازیکن در دو سوی میدان، هر کدام با مهارت های خاص خود در قالب کار تیمی می توانند
با هدایت مربیان شان نتیجه ی دلخواه را کسب کنند و پیروز از میدان بیرون بیایند.
اینکه ببازی و پس از ان زمین
و زمان را به هم بدوزی هم اصلا چیز تازه ای نیست و حداقل در فوتبال ایران تبدیل به
موضوعی دائمی بدل شده است. فوتبال مجموع کنش و واکنش هایی است که در مدت زمان معلوم
در مستطیل سبز رنگ اتفاق می افتد و داور هم اگرچه می تواند در روند بازی اثرگذار
باشد؛ اما نمی توان همواره برای توجیه باخت ها کاسه کوزه ها را سر او شکست. پس از
بازی استقلال در برابر رقیب اصفهانی در دیار نصف جهان، تعدادی از بازیکنان طلایی
پوش از عباراتی نظیر«درآوردن بازی» استفاده کردند و کنایه به بی طرف نبودن داور
بازی بود، که این باعث دلخوری سعید مظفری زاده (داور بازی) شد و عنوان کرد دیگر به
او قضاوت ندهند و حاضر نیست داوری کند.
اگر بخواهیم منصفانه به
قضایا نگاه کنیم، بی انصافی است نگوییم چرا وقتی که سپاهان در چند سال اخیر
قهرمانی های زیادی را با حضور همین داوران به دست آورده و گاهی داد و هوار دیگر
تیمها از یک طرفه بودن داوری به نفع طلایی پوشان به هوا بود، صدایی از کسی در
نیامد و حالا پس از باختی نوبرانه و پس از 11 سال در برابر آبی پوشان تهرانی همه ی
هجمه ها داور را نشانه می رود.
گفتن این جمله که بازیکنان
ما به فلان داور «آلرژی» دارند، البته می تواند حتی بار حقوقی نیز داشته باشد، اینکه
مظفری زاده یا هر شخص دیگر هر گاه برای ما قضاوت می کند می بازیم و یا نتیجه نمی
گیریم، نه مدرک محکمه پسندی دال بر اشتباهات عمدی است، نه تاکنون آنگونه که باید،
در حضور کارشناسان (مورد تایید همگان) اثبات شده است.
داوری امروز ایران عاری از خطا نیست؛ اما نسبت
دادن بعضی از تهمت ها نه تنها بر کیفیت داوری ها نخواهد افزود، که همین معدود
داورهای خوب را نیز دلسرد خواهد کرد و به سان سالهای نه چندان دور مجبور خواهیم شد
برای بازیهای مهم از داورانی استفاده کنیم که صبح از هواپیما پیاده می شدند، عصر
قضاوت می کردند و شب با گرفتن حق الزحمه - به دلار- به کشورهای شان باز می گشتند
که الحق و الانصاف چیزی بیشتر از همین داورهای خودی نداشتند. به سرمایه های مان
احترام بگذاریم، اگر داوری اشتباه عمدی داشت تنبیهی مناسب برای او در نظر بگیریم،
اشتباهات کوچکتر را با تنبیهات کوچکتر پاسخ دهیم؛ اما بر زبان راندن بعضی از واژه
ها قطعا کمکی به بهبود وضع داوری نخواهد کرد.
