قلعه نویی آلزایمر گرفته است

رنگرزهایی که مشاوران خوبی نیستند

قلعه نویی آلزایمر گرفته است

افشین معشوری

این طرفی ها امیر، اردشیر، ژنرال و از آن طرف گروهبان، سرجوخه و...این ها تنها چند نام و لقب برای مردی است که مدت هاست ستاره  اقبال اش دمرو خوابیده و فعلا لحظه به لحظه به سقوط نزدیک تر می شود و شاید زمانی که این مطلب منتشر می شود، نام دیگری جایگزین او شده باشد.

واقعیت این است که فوتبال -علی رغم همه سادگی اش- علمی است که اگر به قول امروزی ها آپدیت نشود، شخص یا مجموعه محل فعالیت او دچار روزمرگی خواهد شد. امیر قلعه نویی به گواه رزومه اش پر افتخار ترین مربی فوتبال ماست. نگاهی به کارنامه او می گوید در همه ادوار مربیگری اش تیم های او مدعی بوده اند. سابقه می گوید تیم های او همیشه در نیمه دوم(خاصه در وقت های اضافه) نتایج باخته را برگردانده و مساوی را به برد و  باخت را به مساوی تبدیل کرده اند؛ اما همین مربی حالا در ماه های گذشته چنان عرصه را باخته که نه در برابر پرسپولیس و ذوب آهن، که اغلب  حتی در بازی هایی که نباخته چهره  بازنده میدان را داشته است.

با اینکه معتقدم برکناری او (ویا استعفایش) اوضاع استقلال را بدتر خواهد کرد؛ اما دلایل باخت استقلال را باید در تفکر امیر جستجو کرد. او زمانی موفق بود که روی نیمکت-والبته روی سکوها- دستیاران قوی یی داشت. افرادی که در زمان های بن بست تیمی،  مشاوره می دادند و او و تیم اش  را از شوک بیرون می آوردند.

اما این روزها نیمکت استقلال «سه کاپیتان سابق» را به خود می بیند و روی سکوها نیز دیگر کاپیتان دهه هفتاد استقلال کنار چند هم تیمی دیگرش نشسته که مثلا به امیر مشاوره بدهند و یا میرشاد ماجدی دیگر بازیکن سابق آبی ها که به عنوان سرپرست روی نیمکت نشسته و کمترین نقش را روی نیمکت ندارد و به همه این ها نام ستار همدانی را نیز باید به  عنوان دستیار قلعه نویی افزود و اسف انگیز اینکه با این همه مشاور و دستیار، سهم امیر قلعه نویی از امتیاز تقریبا هیچ است و این نشان می دهد مهره های کنار دست مربی آبی ها کارآیی ندارند.

 امیر قلعه نویی آرام آرام با دست های  خود(بخوانید مغزی که انگار دچار آلزایمر شده) دارد خودش را از دور خارج می کند. او احتمالا یادش نیست که جزو اولین هایی بوده که روانشناس به تیم اش آورده، او یادش نیست که چه کسانی را به عنوان دستیار و بازیخوان کنار دست اش داشته است و....

و صد البته روزگار او از جایی سیاه شد که هر روز با رسانه ها، بازیکنان خودی، داوران، مدیران و....وارد جدال لفظی شد. شاهرخ بیانی، جواد زرینچه، محمود فکری، میرشاد ماجدی و.... نام های بزرگی در این فوتبال بوده اند، اگر چه نشان داده اند حتی اگر رنگرز های خوبی باشند؛ اما دستیاران و آنالیزورهای خوبی -حداقل- برای استقلال نیستند. آیا امیر قلعه نویی این را نمی فهمد؟