از عوامل برد استقلال در هر دو بازی رفت و برگشت این فصل لیگ می توان به تجربه ی مدیریتی علی فتح الله زاده در باشگاه استقلال اشاره کرد، او با سابقه ی دیرین در اداره ی تیم بزرگ استقلال انچنان ترکیبی از همه ی جناح های گاه متخاصم در استقلال ساخت که کسی را مجال اعتراض نباشد. فتح الله زاده با گرداوردن افرادی چون ناصر حجازی، منصور پورحیدری، پرویز مظلومی، محمود فکری، بهتاش فریبا و دیگران در واقع از همه ی نسل ها و طرف های مدعی برای اداره ی تیم استفاده کرد، تا انجا که مصاحبه های گاه و بیگاه حسن روشن و شاهرخ بیانی در تخریب روحیه ی تیمی استقلال اثر ی نداشت.
دومین عامل برد استقلال در داربی (شهرآورد) هفتادم نیز می تواند در راستای عامل اولی باشد، آنجا که پرویز مظلومی به عنوان اولین مربی باشگاهی علی دایی در تهران(دایی قبل از تاکسیرانی تنها در باشگاه استقلال اردبیل بازی کرده بود)، ناصر حجازی به عنوان اولین مربی دایی در دسته اول تهران و منصور پور حیدری یکی از مربیان او درتیم ملی مقابل دایی بر روی نیمکت یا در کادر تصمیم گیرندگان فنی حریف قرار داشتند.
صرف نظر از باخت پرسپولیس در این بازی باید به بازی نسبتا خوب این تیم اشاره کرد، اگرچه بازی قابل قبول قرمزها(منهای گل نزدن، که این خود ضعف بزرگی است) قابل پیش بینی بود . اصولا تیمهایی که نیاز به گل دارند فشار بیشتری می آورند؛ اما پرسپولیس مالک بلا منازع زمین در نیمه ی مربیان بود و البته گل نزدن این تیم را نمی توان تنها به بد بازی کردن مهاجمین نسبت داد، چرا که استقلال نیز با تجمع در زمین خودی و کنترل حریف توانست از سه امتیاز با ارزش خود حراست کند.
پرسپولیس باخت، چون مدیران این تیم فکر می کنند با سپر قرار دادن دایی می توانند تیم بزرگی با قدمت پرسپولیس را اداره کنند، البته دایی همانطور که در پایان بازی اذعان داشت از تمامی ظرفیتهایش استفاده می کند و اعتماد مدیران پرسپولیس به او با توجه به نتایج نه چندان خوب تیمشان می تواند در درازمدت به سود تیم محبوب تهرانی باشد.
در سوی دیگر میدان نیز استقلال با آنکه برد؛ اما تا بدل شدن به تیمی که تماشاگرانش انتظار دارند فاصله ی بسیار دارد. حاشیه های گاه وبیگاه این دوتیم می تواند آفت فوتبال ایران باشد، کاش مدیران و دست اندرکاران باشگاههای ایرانی یک بار برای همیشه تکلیف شان را با بازیکن سالاری یکسره کنند.
