دچار درد بزرگی شده ایم؛ ورزشی که می توانست جایگاه دوستی ها باشد تبدیل به جایی شده که یکی از باسابقه ترین هایش در کنفرانس بعد از بازی گریه می کند. محمد مایلی کهن را جدای از مسایل شخصی و هر گونه وابستگی به عنوان یک انسان سالم دوست داریم. نه اینکه همه ی رفتارهای او را تایید کنیم؛ که هر انسانی در طول زندگی لغزشهایی دارد، او از سالم ترین انسانهایی است که در ورزش ایران دیده ایم، صراحت گفتار او را در چند مربی و ورزشکار سراغ دارید؟سال گذشته و زمانی که تراکتور سازی تبریز همراه خود دهها هزار نفر تماشاچی را از تبریز به شهرهای دیگر می کشاند در اوج بَه بَه گفتنهای مسئولین تهرانی و تبریزی نوشتیم:
هیهات؛ تا زمانی که تشت از بام نیفتاده می اندیشیم در به روی همان پاشنه خواهد چرخید؛ اما غافلیم از اینکه تماشاگر فهیم تبریزی(بخوانید ایرانی) به هر حال تا جایی که ظرف صبرش تمام نشده خود را کنترل خواهد کرد. عادت کرده ایم ظرفیتها را بی جهت افزایش داده شده نشان بدهیم، تنها کاری که اینگونه مواقع انجام می دهیم باد کردن غبغب است و به نشانه ی کاردانی سینه سپر کردن و جلوی دوربین تلویزیون کلمات قلمبه تحویل تماشاگر دادن!!
حالا، در مدت کوتاهی که از آن روزها می گذرد تماشاگر با شعور و با فرهنگ تبریزی را تبدیل به هولیگانهای انگلیسی کرده ایم که دیگر بعد از ماجرای محرومیت پنج ساله صدایشان در نمی اید و با نظم و ترتیب می آیند و می روند و برنده و بازنده از تماشاگر راضی از زمین بیرون می روند.
در ماجرای ورزشگاه تبریز دنبال مقصر نیستیم، اصولا یک نفر تنها در این بین تقصیر کار نیست، برای این حادثه باید پرونده ای باز کرد و به گذشته به دقت توجه کرد، به روزهایی که رئیس کمیته ی داوران می گفت:
اشتباه داوری جزئی از فوتبال است.
آری، اشتباهات داوری اصولا و اساسا جزئی از بازی فوتبال است؛ اما اشتباهات داوران ایرانی(کاری به این بازی خاص نداریم) چنان سوهان روح تماشاگر شده است که با هر سوت حتی مشکوک، طرفداران تیمها به گمان غرض ورزی از خود بیخود شد و به بدترین انحاء بلوا به پا می کنند.
البته چیزی که در این بین به تماشاگران تبریزی مربوط و می باید در نظر داشته باشند اینکه همین سیستم داوری و کمیته ی انضباطی در مسابقات همین فصل به نفع قرمز پوشان تبریزی گذشت های شاخ و دم داری را مرتکب گردیدند که صدای حریفان را درآورده و اگرنبود همان نادیدن های کمیته ی انضباطی، تراکتور در جایگاه امروز و برای کسب سهمیه ی آسیا نمی جنگید، بنابر این از حیث محق بودن تبریزیها باید به این شق قضیه نیز توجه کنند.
می طلبد مسئولین فدراسیون ضمن برگزاری کلاسهای توجیهی مناسب در فاصله ی دو فصل فوتبال ایران، تمهیداتی را در خصوص مسایل مالی و آرامش روحی داواران عزیز بیاندیشند تا داوران در بازیها با آرامش روحی مناسب در زمین حضور پیدا کرده و به بهترین نحوممکن قضاوت کرده و حقی از تیمها ضایع نکنند و این میسر نخواهد شد مگر با عزمی جدی و برنامه ریزی قوی و صد البته صرف فعل خواستن از سوی مسئولین و داوران.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
ما انتقاد نمی کنیم، فحش می دهیم؛ شما سعی کنید انتقاد کنید.