سرعت کره یا تکنیک ایران؟

مقدماتی فوتبال جام جهانی برزیل

سرعت کره یا تکنیک ایران؟

افشین معشوری 

بشارت نو/سرویس ورزشی -  وقتی پیش از یکی از آغاز مسابقات رده ی نوجوانان تهران همه ی اعضای تیم در رستورانی معمولی جمع شده بودیم تا یک وعده چلوکباب کوبیده میهمان سرپرست تیم باشیم، مربی مان با خنده گفت: دوره ی ما برای شارژ روحی، نهایتا ما را به “اشکنه ی مادرپز” دعوت می کردند و از چلوکباب خبری نبود. شما بچه های امروزی خیلی خوشبخت هستید که سرپرست تیم شما را به چلوکباب میهمان کرده است.

حالا نزدیک به سه دهه از ان روزها می گذرد، از ما دیگر نشانی در فوتبال نیست و حتی دوستان هم تیمی مان هم دیگر شاید نام مان را نیز به یاد نیاورند؛ اما همان روزها - در تیمی چون پرسپولیس - علی پروین نهایتا بازیکنان اش را به خوردن دیزی و یکی دو سال بعد ضیافت در رستوران رواق میهمان می کرد. حالا در پاییز 1391 شارژ کردن بازیکنان رنگ ولعابی دیگر به خود گرفته است. از اردوهای تفریحی خارج از کشور گرفته تا حضور در کمپ های تمرینی- تفریحی سایر کشورها، هدیه هایی نظیر اتومبیل و اقلامی گرانقیمت که همه و همه حاکی از به سامان تر شدن اوضاع دارد.

این روزها تیتر یک نشریات ، حضور سرزده ی رییس جمهور در تمرینات تیم ملی و شارژ روحی بازیکنان بود. محمود احمدی نژاد در آستانه ی بازی ایران با کره ی جنوبی که همیشه از حساسیت خاص خود برخوردار است، به دیدار تمرینات تیم ملی رفته و ساعتی را در کنار آنان گذرانده و از نزدیک با فعالیت شان آشنا شد. اینکه بالاترین مقام اجرایی کشور به بازیکنان تیم ملی کشور نظر داشته، بسیار امری پسندیده و قابل احترام است؛ اما در سالهای اخیر هر گاه به بازی بزرگی چون کره  نزدیک شده ایم؛ ناخواسته از تیم حریف غولی ساخته ایم که  انگار از سیاره یی دیگر آمده و می باید تمامی امکانات مان را بسیج کنیم تا بر آنان فایق آییم.

واقعیت امر این است که کره نیز مانند سایر تیمها رقیبی قابل احترام است، آنچه ما و کره را متمایز می کند برنامه ریزی اصولی آنهاست که باعث پیشرفت چشم بادامی ها شده و ما همواره در باد گذشته یی خوابیده ایم، که بسیار دور به نظر می رسد. ما بازیکنانی داریم که هرکدام به تنهایی دارای قابلیتهای منحصر به فردی هستند، مربی مان جزو چند مربی مطرح دنیاست، به اندازه ی بضاعت فدراسیون مان از این تیم حمایت شده، هوادارانی داریم که حاضرند جان فدای تیم کشورشان کنند و در آخر رییس جمهور و رییس مجلس و سایر ارکان نظام پشتیبان این تیم هستند، حالا این بازیکنان هستند که می باید به انجام وظیفه ی خود در برابر این همه چشم مشتاق بپردازند؛ اما از یاد نبریم این بازی، آخرین بازی تاریخ فوتبال ایران نیست. فوتبال ایران فراز و فرودهای بسیاری را شاهد بوده و روزهای خوش و ناخوش بسیاری را تجربه کرده است، به خاطر بیاوریم روزی را هم تجربه کرده ایم که با 6 گل این تیم را به زانو درآورده ایم، اما نه ان روز بر بام جهان ایستادیم و نه در روزهایی که مغلوب از زمین بیرون آمدیم، اخرین روز دنیا شد. این بار گذشت، تن به برنامه ریزی بدهیم، تیم های کم نام و نشان تر را دست کم نگیریم و بدون توجه به نام تیم ها از روز اول هر تورنمنت، امتیازات لازم را جمع آوری کنیم تا در چنین روزهایی برای جبران سه امتیازی که می توانستیم از لبنان بگیریم و نگرفتیم متوسل به عوامل دیگر نشویم.